De eeuwwisseling viel samen met de “gouden eeuw” van Boedapest. Na de revolutie en de onafhankelijkheidsstrijd (1848-49), twintig jaar later gevolgd door een episode van nationaal verzet, bevond de stad zich omstreeks 1900 op het hoogtepunt van zijn ontwikkeling. Boedapest, de hoofdstad van Hongarije, ontstond uit de vereniging van drie steden – Oboeda (het oude Boeda), Boeda en Pest – zes jaar na het Oostenrijks-Hongaarse verdrag en de oprichting van het gelijknamige rijk. In het laatste kwart van de 19de eeuw kende de stad een ongelooflijke ontwikkeling. Tijdens deze periode verdrievoudigde zijn bevolking, van 280.000 naar 933.000 inwoners, terwijl het aantal gebouwen bijna verdubbelde. De nieuwe bouwwerken werden gepland en gecontroleerd door de Raad voor Openbare Werken van de hoofdstad, een centrale organisatie verantwoordelijk voor stedenbouw. Zo werd Boedapest een metropool in alle betekenissen van het woord.

De gebouwen vertoonden twee stijlen: het historicisme en de art nouveau, of eerder een afsplitsing van de art nouveau. In tegenstelling tot het historicisme baseerde de Hongaarse art nouveau zich op het nationale architecturale erfgoed. Gebruikmakend van de historische banden van zijn medeburgers met het Oosten, zocht Odön Lechner (1845-1914), het boegbeeld van de Hongaarse art nouveau, aanvankelijk zijn inspiratie in de Indische en Syrische architectuur, en later in de traditionele Hongaarse ornamenten. Zo bewerkstelligde hij een originele synthese van architectuurstijlen. Door ze op driedimensionale architectuurelementen toe te passen, bracht hij een specifiek Hongaarse versie van de art nouveau tot stand.

De groep “Fiatalok” (de jongeren), bestaande uit Károly Kós en Dezsö Zrumeczky, verwierp de stijl van Lechner maar inspireerde zich toch op zijn aanpak. Hij gebruikte de typische structuren en vormen uit de Hongaarse architectuur om hetzelfde doel te bereiken. 

Naast deze twee stijlen zijn in de stad ook lokale aanpassingen te zien van stromingen die in andere Europese landen waren ontstaan. De Weense Sezession, de Duitse Jugendstil, de Belgisch en Franse art nouveau en de Engelse en Finse architectuur zijn allemaal aanwezig in de gebouwen van rond de eeuwwisseling. Béla Lajta trad aanvankelijk in het voetspoor van Lechner maar koos nadien voor de Egyptische kunst om uiteindelijk bij de moderne architectuur te belanden. Aladár Arkay volgde min of meer dezelfde weg. István Medgyaszay ontwikkelde een eigen stijl die verschilde van die van Lechner. Hij maakte gebruik van traditionele motieven in decoratieve ontwerpen in beton. Op het gebied van de toegepaste kunsten werd de art nouveau vooral verspreid door de School en het Museum voor Sierkunst, die in 1896 werd opgericht.